Naar Londen met een zo-goed-als-onbekende

Het is al bijna twee weken geleden dat ik deze nakende zaak tot gedane zaak maakte. Maar ik beloofde een blogpost en een blogpost zullen jullie krijgen. Ik heb zelfs een notitieboekje meegenomen en opvallende dingen genoteerd om dit tot een goed einde te kunnen brengen. Dus redelijk flink, ik moet alleen nog wat aan timing leren werken.

Here we go:

Op donderdag 10 juni vertrokken we. De zo-goed-als-onbekende had op het laatste nippertje nog de gegevens van het hotel geprint. Maar we hadden geen flauw idee bij welk Undergroundstation we dat hotel dan zouden kunnen terug vinden. Dat leidde tot een onvoorziene, maar niet onaangename ontdekking van het prachtige ondergrondse Londen.We vonden uiteindelijk het hotel en er was een sushibar vlakbij. Vreugde alom, want sushi, daar houden wij wel van. Dus dat aten we.
En toen was het laat en gingen we slapen.

Op vrijdag 11 juni ging de zo-goed-als-onbekende de meneer uithangen en vertrok hij al vroeg naar een congres, meeting, lezing of wat dan ook. Ik ben geen meneer, ik spreek geen meneren-taal.
Maar dat gaf mij dus de hele dag om dingen te doen die zo on-meneer zijn, dat ik er zelf van ging duizelen. Ik ging naar Regent’s park, en ontbeet tussen de rozen. Ik schuimde heel Oxford street af om in Hamley’s terecht te komen. Daar kocht ik voor £10 Jelly Beans en zocht ik een fantastisch kaartspel dat Gloom heet. Dat hadden ze niet, maar een van de personeelsleden (aangenomen om met een soort legoschaakspel te spelen met passerende kinderen) kon me vertellen dat ik moest gaan zoeken in Museumstreet, bij het British Museum.
In die straat was er nauwelijks iets te zien… Zeker geen spelletjeswinkel. In de war en licht teleurgesteld dwaalde ik daar dan maar wat rond. Maar toen verscheen er op een hoek een stripwinkel! (Hij verscheen in mijn gezichtsveld, waarschijnlijk niet echt in de wereld, maar dat kan ik niet met zekerheid zeggen.) Ik dacht: “Stripwinkels en spelletjeswinkels, die hebben vaak een soortgelijk publiek! Ik vraag het daar even.” De uiterst vriendelijke meneer-van-de-stripwinkel (een ander soort meneer dan de zo-goed-als-onbekende) wist me te vertellen dat het bewuste winkeltje twee weken geleden opgedoekt was. Maar hij kende wel een ander winkeltje dat mogelijk mijn begeerde goed verkocht.
Ondertussen had ik al bericht gekregen van vrienden dat ze er bijna waren, dus ging ik even in het zonnetje zitten voor het museum om hen op te wachten. Daar zag ik hoe twee rivaliserende Japanse toeristen groepen bijna met elkaar op de vuist gingen. Jammer genoeg is mijn Japans beperkt tot wat er op sushimenukaarten staat en wist ik er het fijne niet van.
Ik vond, samen met de vrienden, het winkeltje dat in War games gespecialiseerd bleek te zijn. Mijn spelletje was er gelukkig ook. En een enthousiaste Vlaming die riep: “Oh, ik dacht dat ik de enige Vlaamse war gamer was in Londen!”. We hebben maar braaf nee geknikt en hebben ons spelletje betaald. Bij de volgende bijeenkomst van “Vlaamse war gamers in Londen” zullen we gemist worden.
Tegen de tijd dat we die buurt verkend hadden, iets waren gaan eten en nog wat shop browsing hadden gedaan, was het tijd om naar St Paul’s cathedral te gaan, waar ik met de zo-goed-als-onbekende had afgesproken. Zijn haar was geknipt door iemand waarvan hij dat eigenlijk niet echt wilde. En hij had problemen gehad in de tube. Zijn kaartje werkte niet meer. Dus vroeg hij aan een werknemer daar hoe dat kwam. Hij kreeg het geniale antwoord: “Unless you’re a timelord or something, this ain’t going to work today.”, want het was zijn daypass van gisteren. Misschien moest je erbij geweest zijn.
We zijn dan nog op de bovenste verdieping van het Tate modern rode wijn en Curiosity Cola gaan drinken. Je hebt daar een prachtig uitzicht, dat de hele tijd geblokkeerd werd door mensen die ervoor gingen staan en dan een foto van zichzelf namen. “Kijk, hier blokkeer ik het prachtige uitzicht op St Paul’s.”
Toen was het ineens laat. En gingen we slapen.

Op zaterdag 12 juni stond de niet-meer-zo-onbekende erop van een English breakfast tot ons te gaan nemen. Dat deden we onderweg naar Portobello Market. Daar wenste ik me onmiddellijk een machete om me een weg te banen door de stroom van toeristen. Gelukkig konden we een zijstraatje in slaan. Daar vonden we een vrolijke surfer (qua stijl, ik weet dat je in Londen niet écht kan surfen) die een VW busje had omgebouwd tot klein café. Hij verkocht ook curiosity cola en het beste Ginger Beer dat ik ooit gedronken heb. Omdat ik, ook in Londen, last heb van hooikoorts, was het een aangenaam gevoel mijn sinussen zich te voelen openen door de gember in het bier. Toen ik dit meldde aan de niet-meer-zo-onbekende, meende hij verstaan te hebben dat ik van mijn cynisme verlost was dankzij Ginger Beer. Maar hé, het was lekker maar gaat geen wonderen verrichten.
Na de lunch zijn we Hyde Park ingedoken, waar Peter Pan zich ergens verstopt. Ik heb hem niet gevonden. Er was wel een duif die deed alsof ze een eend was. En eenden die een lek in hun boeg hadden of om een andere reden toch erg diep in het water lagen.
Daarna gingen we onze bagage ophalen in het hotel. Prinsejse zonneschijn (een erg norse homo) had er gelukkig wel goed op gelet. En toen was het al tijd om de toch-al-wel-bekende op de trein te zetten.
Ik ging, met mijn prachtig koffertje, naar Leicester Square waar ik met een vriendin had afgesproken om naar het fantastische ‘Avenue Q’ te gaan kijken. Dat is een musical met poppen, die dingen zingen als “The internet is for porn” en “You can be as loud as the hell you want when you’re making love”.
En toen was het ook al redelijk laat en ben ik met de vriendin mee gegaan en mocht ik op haar kamer slapen.

Op zondag 13 juli heb ik vooral gewinkeld op Spittalfields Market. En kunnen afdingen op verschillende prachtige kledingstukken. ’s Middags zijn we een pannenkoek gaan eten in een pannenkoekenhuisje waar een “I’ll have what she’s having” pannenkoek op het menu stond. Wij vonden dat verwarrend.
We zijn ook nog gaan wandelen in Brick Lane en omgeving.
En toen was het nog niet zo laat maar moest ik de Eurostar halen. Daar speelde ik nog even stoelendans met mensen die samen geboekt hadden maar niet naast elkaar zaten (ik ben drie keer van plaats veranderd).
En toen was ik terug in Brussel en was het laat en ben ik gaan slapen.

De paper queeste pt. 1

Het is natuurlijk wegens deze nakende zaak dat er op deze blog al een hele tijd geen nakende zaken meer verschenen. En dat spijt me oprecht, lieve lezers, maar op deze blog staan geen deadlines. Voor mijn papers heb ik die wel.

De eerste viel al op 20 mei. Ik haalde hem. En ik was fier.

De tweede viel op 27 mei. Die haalde ik ook. En wederom was ik fier.

Maar de derde valt op 31 mei en is dus nog nakend. Vijftien pagina’s reflecties op “workshops” waar ik me nog vaag dingen over herinner. Een redelijke opgave. En aangezien al mijn medestudenten ook reflecties op dezelfde workshops moeten schrijven kan ik niet alles zomaar uit mijn mouw schudden. Maar dat is bijzaak, de deadline moet en zal gehaald worden.

Daarom dat ik, samen met een medestudent, een systeem van sociale controle op poten zette. Ik zou deze namiddag naar daar gaan en omdat we allebei dezelfde deadline moeten halen zouden we elkaar aanmoedigen tot harder werken. Dat lukte…niet zo goed.

Mijn medestudent heeft twee puber dochters. Eentje van 15 en eentje van 13. Toen zij terug kwamen van de school (twee uur na mijn aankomst daar) had ik zes “ruwe” pagina’s geschreven en de medestudent….niets. Zijn dochters daar en tegen waren het voorbeeld van “De IJverige Student”. Ze kwamen binnen, lummelden even, en begonnen toen spontaan aan hun huiswerk! Schuldgevoel: check!

Ik neem me dus dapper voor om morgen de overige negen pagina’s te schrijven. Zodat ik de deadlines van 3 en 4 juni ook nog kan halen. En vooral zodat ik niet meer moet onderdoen voor die plichtbewuste pubers. Want: alles is een wedstrijd!

Bedankt voor uw steun.

Zijsprong 1: Wiihii!

Woensdag kocht ik een Wii. Waarom? Omdat ik schrik heb dat ik een luie, dikke werkloze ga worden. Vandaar dus de Wii met het Fit plus pakket en zo’n balance board. Het fungeert als je persoonlijke coach en houdt je vorderingen bij. Erg handig. Dus hoop ik binnen een maand of twee een iets minder luie en niet dik te noemen werkloze te zijn.

Het gaat als volgt: het weegt je op voorhand en berekent je zwaartepunt om te zien hoe het met je postuur zit. Mijn eerste schokkende ontdekking? Mijn postuur is quasi perfect en mijn BMI ideaal! En toch moet ik in sommige klerenwinkels een broek maat 44 kopen omdat ik ze anders maar net over mijn knieën krijg… Nu wil ik niet het soort blog schrijven dat opkomt voor de rechten van de Gevormde Vrouw, maar dit moest er toch even uit.

Ik ben er nu twee dagen mee aan het trainen en ben sinds woensdag al 500 g kwijt. Als dat zo blijft doorgaan gaat de Wii nog boos op me worden omdat ik te weinig weeg. Want dat doet ie dus ook: boos worden. Met een schattig computer gevormd stemmetje. Dus je trekt het je wel aan, maar je voelt je niet slecht.

En best van al: je kan het doen in je pyjama. De enige die je dan uitlachen zijn je huisgenoten en die doen dat sowieso. (Of is dat alleen bij mij zo?)

Voorlopig zijn mijn favoriete spelletjes het Hoelahoepen en het Obstakel Parcours (ongeveer zoals dat k*tprogramma waar Bob Peeters om één of andere reden soms in voor komt). Maar natuurlijk is alles nog leuk en nieuw!

Als je eens mee wil komen trainen: van drie tot vier is onze woonkamer een fitnesszaal! Als je eens met me wil komen lachen is dat ook een zeer gunstig uur. Maar mij uitlachen is meestal een All Day, All Night activiteit. De keuze is aan jullie!

Mijn nakende werkloosheid pt. 1

Gisteren nam ik afscheid van mijn collega’s. Dat deed ik met een mail en Smarties waarvan ik de eerste S weg had gekleurd op het doosje. Met enig verbeeldingsvermogen kan je je de Smarties wel voorstellen. De afscheidsmail ging als volgt: (wat schuin gedrukt staat zijn aanpassingen om het blog-geschikt te maken)

(de slowdate is de maandelijkse vergadering met iedereen van de zender)

Dag lieve vriendjes van de mooiste radio van de hele wereld,

Voor zij die op de slowdate waren en dus al weten wat ik mee te delen heb: lees het toch maar, want je bent nu toch al bezig.

Na 2 jaar (bijna op de kop) hier met plezier gewerkt te hebben zit mijn tijd erop. Ik heb hier veel verschillende dingen kunnen doen en schatten van mensen leren kennen.

Hopelijk hebben die mensen ook iets aan mij gehad.

Mochten jullie mijn sprankelende (luide klinkt zo negatief) aanwezigheid en flauwe (maar toch erg grappige) mopjes toch ernstig missen: ik woon op een belachelijk kleine afstand van hier.

Kijk maar: (en dan stond er mijn adres en een kaartje waarop ik de VRT en dan mijn huis had aangeduid met regenboogletters)

Wij hebben een prachtig zonneterras waar zij die gezegend zijn met werken in de zomer altijd hun middagpauze mogen komen nemen.

Nu de vraag die op ieders lippen blijkt de branden: Wat ga je doen hierna?

Ik ben nu volop bezig met het afronden van mijn lerarenopleiding aan de VUB. Dat diploma krijg ik in juni, als ik in mei flink mijn best heb gedaan en goede papers heb geschreven.

In juni ga ik “het er eens goed van nemen” door onder andere een tijdje in Londen te zitten, in Juli spreek ik mijn verantwoordelijkheidsgevoel nog eens aan en zal ik hoofdleidster spelen op een kamp in Italië, en in augustus zit ik een hele maand in Thailand. (Gelieve dan niet op het terras te kruipen, dat is namelijk inbreken en dat mag niet van de politie.)

Ik zit nog tot 17u15 aan mijn bureau in 3B23.

Mocht je echt bang zijn van het Mart-shaped gat in je dagelijkse routine: kom dan vooral even langs!

Dikke kussen!!!

Dat was ‘m. Mijn afscheidsmail.

Toen ik mijn badge ging inleveren, vroeg de jongen van de personeelsdienst: “Anders nog iets?” Dat had ik niet verwacht. Ik heb dan ook gewoon geantwoord met een droge “Neen, ik denk het niet”

Ik heb maar heel even geweend. En dat was niet mijn eigen schuld.

En gelukkig kan ik vanuit mijn slaapkamerraam naar De Toren wuiven. “Dag Toren. Dag Lieve Vrienden. Daaaaag”

Concrete nakende zaken

1. Mijn allereerste ervaringen als werkloze
2. Mijn week London met een quasi onbekende
3. Mijn paper queeste naar mijn diploma als Leerkracht
4. Mijn tweede kamp als hoofdleidster (Kazou)
5. Mijn twintig daagse in Thailand

En om dit allemaal te bereiken begin ik met een kleine smeekbede.